Αγαπητοί γονείς,
Ευχόμαστε σε όλους μια καλή, δημιουργική σχολική χρονιά, με υγεία και δύναμη!
Κάθε Σεπτέμβρης μάς βρίσκει γεμάτους αγωνία αλλά και ελπίδα. Θέλουμε να στεκόμαστε δίπλα στα παιδιά μας, να τα βλέπουμε να προοδεύουν, να μορφώνονται, να δημιουργούν.
Στους εκπαιδευτικούς και σε όλο το προσωπικό των σχολείων, εκφράζουμε την εμπιστοσύνη και τη στήριξή μας. Παρά τις αντιξοότητες, στέκεστε στο πλευρό των παιδιών μας. Μαζί μπορούμε να αγωνιστούμε για σχολεία ασφαλή, σύγχρονα και πλήρως στελεχωμένα, όπου η μάθηση θα γίνεται ουσιαστικά και με φροντίδα για κάθε παιδί.
Και κυρίως, στα παιδιά μας, που δίνουν ζωή στις αυλές των σχολείων, που μοιράζονται στιγμές και όνειρα, που αγωνιούν, που αγωνίζονται απέναντι στο άδικο και δημιουργούν· σας ευχόμαστε μια χρονιά γεμάτη δύναμη, χαρά και νέες εμπειρίες. Η φωνή σας μάς εμπνέει να συνεχίσουμε να παλεύουμε για ένα σχολείο σύγχρονο και ασφαλές για όλα τα παιδιά, χωρίς αποκλεισμούς και φραγμούς, να συνεχίσουμε να διεκδικούμε το σχολείο που σας αξίζει.
Όμως η καθημερινότητα που συναντάμε συχνά απομακρύνει αυτή την εικόνα. Στα περισσότερα σχολικά κτίρια δεν γίνονται οι απαραίτητες συντηρήσεις, η απειλή για συγχωνεύσεις τμημάτων και άρα αύξηση του αριθμού μαθητών ανά τμήμα, βρίσκεται κάθε χρόνο μπροστά μας ενώ τα κενά σε εκπαιδευτικούς, ειδικούς παιδαγωγούς, ψυχολόγους και νοσηλευτές είναι μόνιμα. Την ίδια στιγμή, οι οικογένειες μας καλούνται να επωμιστούν τεράστια έξοδα – σχολικές λίστες, φροντιστήρια, δραστηριότητες εκτός σχολείου – που μέσα στην ακρίβεια κάνουν τον Σεπτέμβρη να μοιάζει πιο δυσβάσταχτος από ποτέ. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, με τις 13ωρες εργασίας την ημέρα που προωθούνται, κινδυνεύουμε να βλέπουμε όλο και λιγότερο τα παιδιά μας, να μην μπορούμε να μοιραστούμε τη χαρά, τις αγωνίες, την πρόοδο τους.
Δε θα το βάλουμε όμως κάτω. Συγκροτημένα και συλλογικά θα αγωνιστούμε να ανατρέψουμε αυτήν την κατάσταση.
«Κάθε χρόνο το Σεπτέμβρη σαν ανοίγουν τα σχολεία,
Στις συνοικίες οι γυναίκες μπαίνουν στα χαρτοπωλεία.
Και αγοράζουν σχολικά βιβλία και τετράδια για τα παιδιά τους.
Απελπισμένες ψάχνουν στα τριμμένα τσαντάκια τους
και την τελευταία δεκάρα,
όλο παράπονο
που η γνώση είναι τόσο ακριβή.
Κι όμως μήτε που υποπτεύονται
πόσο κακή είναι η γνώση
που προορίζεται για τα παιδιά τους»
Μ.Μπρεχτ
